-
مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم - مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
بازدید امروز : 9105
مدح امام جعفر صادق علیه السلام
سلام ای گـل خاتم الـمـرسلـین مصفـا شده از تو عـرش برین بهـشـت خــدا جـلــوۀ روی تـو شـب عـارفـان چـلـۀ مـوی تـو شكـفـتـه ز چشمت گـل رازقی ولای تـو سـرلـوحـۀ عـاشـقـی شبـسـتـان قـلب تو خُـلـد بـرین رواق نـگـاه تو حـشـر آفـریـن مسیحـای صدهـا مسیـحا تویی چـراغ شب تـار مـوسی تـویی به گـرد سرت ای مه دلـنـشین پرد روز و شب روح روح الامین شكافـد به اعجـاز تو رود نیـل دهـد آب پای تو صد سلـسبـیل چه شعری؟ چه مدحی بخوانم؟ بگو كه بـا آن نـریــزد مــرا آبــرو نوشتم كه چون جزر و مد همچو موج بگویم ز اوصاف تو فوج فوج تو بر كـشـتی عـلـم‌ها لـنـگری ز هر راستگو در دو عالم سری تو ممدوح بارانی از جنس نور زلالی چنان چشمه‌ای در بلور تو ترتیل احساسی از لحن عشق تو دیباچۀ یاسی از صحن عشق چنان شمعـم از نور تو نـاطـقم قـبـولم کـنی عـاشـقـی صـادقـم كـبـوتـر شدم تا زنـم بـال و پر شـبـی كه شدم با دلم هـمـسفـر شكـفـتم ز آهت كه دركـم كـنی كمی مرز احـساس را كم كنی تو تصویر دردی به قاب سكوت كه از داغ تو رفته تاب سكوت الا ای گـل گــلـشـن عـالـمـیـن تو را میشناسم به عشق حسین شنیدم كه در شور و شین بوده‌ای عـزادار جدّت حـسین بـوده‌ای تو گفتی به عشاق خود تا خداست كه قبر حسیـنی قـلوب شماست من از نسل خـونم دوایـم تویی بـقـیعـم تـویی، كـربـلایـم تویی دل از دست دادم كه مستت شوم گـدا زاده‌ای پـیـش دستت شوم مرا حكم شب سـوزیم می‌دهند در خـانـه‌ات روزیـم می‌دهـنـد چه خوبست من را هلاكم كنند حـوالـی كـوی تو خـاكـم كنـنـد بقـیـع تو از كعـبـه پر شـورتر حریمت كمی از جـنان دورتر
: امتیاز
|
 |
 |
مدح و ولادت امام جعفر صادق علیه السلام
تا آسمـان ز ظهـر ظـهـور تـو مژده داد چشم زمان ز بـارش نـور تـو مـژده داد جان زمین ز لمس حضور تـو زنده شد وقتی كه كـاروان ز عبور تـو مژده داد ظلمت پـریـد از لب بام جهـان، عجـول آییـنـه تـا ز صبح صبـور تـو مـژده داد پشت تـمـام كـنـگـره‌هـای سـتـم شكـست وقتی زمـان ز تـیـغ جسور تو مژده داد بـاران نـوشت نام تـو را بــر دل زمیـن وقتــی كـه آسمان ز سطور تو مژده داد آمد فــرود بـر دلِ مـا جـبـریـیـل عـشـق از سـورۀ فـصیح حـضور تـو مـژده داد می مُردم از فرود فراقت، قسم به عشق !شُكـــر خدا، خدا ز ظهور تــو مژده داد
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت امام جعفر صادق علیه السلام
مـه ربیع نخـستین مه سرور خـداست مـه تـبـرّی و مـاه نـشاط اهـل ولاست مـه مـبـارک مـیـلاد خــواجـۀ لـولاک مـه ولادت پـنـجـم سـلالـۀ زهــراسـت شـکـفـتـه در ارم بـاقـر الـعـلـوم؛ گـلـی که عالم از نفسش رشک جنّة الاعلاست بـه امّ فَـروه بـگـویـیـد اخــتـری زادی که در تـجـلاّی و آفـتـاب، نـاپـیـداست دمـیـد هـفـده مـاه ربـیـع، خـورشـیـدی که چون ولادت احمد وجود را، آراست هزار یوسف صدّیق را به صدق امام هزار دیدۀ یعقوب را فروغ و ضیاست علوم مشرق و مغرب به پیش دانش او چو قطره ایست که پنهان به وسعت دریاست به پای کـرسی درسش هزارها عـالـم که همچنان علمند و مقامشان والاست عـلـوم کـل ز لب جان فزایشان جاری یکی به لحن حدیث و یکی به ذکر دعاست یکی چو جابر جُـعـفی یکی ابوحـمزه یکی زُراره که کوه کمال سرتا پاست هنوز مؤمن طاقش به هفت طاق یکی است هنوز جابر حیّان ز علم چهره گشاست هنوز مانده اروپـا به عـلـم او محـتاج هـنـوز شـیـفـتـه اش آسیا و افـریقاست به وصف او گهر نظم و نثر قابل نیست که نارساست به مدحش کلام هر چه رساست رخش چراغ جمال و جـمال آیت حق دمش حیات کـلام و کـلام آب بقـاست حدیث صدق و صفا و کمال دانش اوست هر آنچه در نفس روح بخش باد صباست برای یافـتن یک حـدیث او همه خـلق اگر که سیر، تمام جهان کنند رواست پیام سیـنه فـروزش چـراغ محـفـلِ دل کلام روح فزایش به درد روح دواست مه سپهر کـمال، آفـتاب غیب و شهـود امام جنّ و بشر شهریار ارض و سماست به کـلّ عـلـم قـسـم بی چراغ دانش او مسیر خلق چو راه ابو حنیفه خطاست شروع مکتب او همچو بعـثـت نـبـوی قـیام عـلـمی او خون سیّـدالـشّـهـداست وجود، تشنۀ علم است و علم تا علم است هـماره تـشنـۀ نطق امام صادق ماست خلاصه ای ز مُـتـون کتاب تـدریـسش تواضع و ادب و علم و حکمت و تقواست از این که مذهب من جعفری است می بالم فضیلت و شرف و اقتدار ما اینجاست کـلاس شـیـعـه هـمـیـشه معـلّـمی دارد که نور علم ز کرسیِّ درس او برخاست به هر کجا که ز توحید می رود سخنی تو گویی آنکه هشام و مفضّلش گویاست هر آنکه گشت جـدا از امام صادق ما خدا گواست زقرآن و اهل بیت جداست به یک مبـاحـثـۀ او هـزار بـاب کـمال به یک مکاتبۀ او دو صد چراغ هُدی ست هزار مرتـبه گـفـتـیـم و باز می گـوییم که خطّ شیعه ز خطّ ابوحنـیفه جداست زبان میثم و اوصاف حضرت صادق عنایتی است که فوق همه عنایت هاست
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت امام جعفر صادق علیه السلام
باز هم یک نورِ دیگر در جهان پیدا شده بـاز هم شهـرِ مـدیـنـه قـبـلـه گـاهِ ما شده هـشتـمـین نـورِ هـدایت، صادقِ آلِ نـبی پای بـنـهـاده به دلـهـا، رهـبـرِ دنـیـا شده شد احادیث از وجودِ حضرتش آزاد، پس او وجودش اینچنین حلّالِ مشکل ها شده هر که شد دلـدادۀ عـشـقِ حـسین بنِ علی از بـرادرهـا، و از یـارانِ ایـن آقـا شـده او همیشه روضه داری کرده از داغِ حسین از غمِ اصغر، درونِ سینه اش غوغا شده با سفارش های خود ما را هوایی کرده است نوکرش از دوریِ کرب و بلا شیدا شده جان، فدای گریه هایت، ای عزیزِ فاطمه دیدنِ نامَت، تـجـلّی بخـشِ عـاشورا شده
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت امام جعفر صادق علیه السلام
ای صداقت سجده آورده به خاک پای تو صدق در گفتار و در کردار و در سیمای تو فضل و دانش ذره‌ای در پیش خورشید کمال عقل و ایمان سایه‌ای از قامت رعنای تو هرچه گیرد اوج فضل و دانش و علم و کمال کرسی تـدریس باشد تا قـیـامت جای تو کوه طاعت بی ولایت کمتر است از پّرِ کاه نامۀ اعمال مردود است، بی امضای تو فضل و توحید و کمال و منطق و علم و اصول زنده‌تر هر روز از گفتار روح‌افـزای تو هست چون ذات خـداوند تعـالی بی‌مثـل در کـمـال بـنـدگـی شخـصیت والای تو کعبۀ جان هستی و پیـراهن انـوار حـق چون لباس کعبه زیبد بر قـد و بالای تو بو بصیر و جابر و حمران و هارون و هشام قطره‌های کوچکی هستند در دریـای تو با وجود آن که چون خورشید می‌تابی به دل همچنان مجـهـول مانده قـدر نـاپیدای تو آید از هـارون مکّیِ تو اعـجـاز خـلـیـل ای خـلـیـل الله از آغـاز، رهـپـیـمـای تو تا قیامت هر چه گل می‌روید از بستان وحی بر روی هر برگ آن نقشی است از سیمای تو چشمۀ عرفان تویی، عرفان ز فیضت چشمه‌ای معنی ایمان تویی، ایـمان بوَد معـنای تو مهر هر پروندۀ طاعت همان مُهر شماست حق‌پرستی بت‌پرستی می‌شود منهای تو آفرینش تشنۀ عـلم است و می‌بـینم مـدام کوثر دانش سرازیر است از صهبای تو نخل سبز نهضت سرخ حسینی میوه داد از زلال دانـش و از منـطـق گـویـای تو در عبادت، در تضرع، در مناجات و دعا لحظه‌ها بودند هر شب لیـلة الاحـیای تو با چه جرأت دوزخی‌ها در سرایت ریختند ای دل اهــل تــولا جـنـة الــمــاوای تـو دست بسته، سر برهنه، جسم خسته، لب خموش ریخت بین ره عرق از طلعت زیبای تو با وجود آنکه عـمری سوختی و ساختی آب شد از آتـش زهـر ستـم اعـضای تو مرغ شب می‌نالد و می‌گوید از سوز جگر: حیف مولا عاقـبت خـاموش شد آوای تو کاش یک شب در دل تاریک شب‌های بقیع می‌نهـادم رو به روی تـربت تـنهـای تو مـاه شـوال الـمـکـرم را محـرم کـرده‌ای ای مدینه کـربـلا در ماتم عـظـمـای تو! آسمان هنگام دفن پیکرت با گریه گـفت ای چراغ عرشیان در خاک نَبوَد جای تو سوز تو از نظم میثم سر کشد بر آسمان قـبر تـو یـادآور غم‌های جانـفـرسای تـو
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیامبر اکرم و امام جعفر صادق علیه السلام
امشب دو گـل دمیـده در مکـه و مدینه یا سـر زده سـپـیـده در مکـه و مـدیـنـه مرغان نغمه خوان در باغ بهشت خواندند امشب دو گـل دمـیـده در مکه و مدینه ای تشنگان رحمت از حق نسیم رحمت بر خـاکیان وزیـده در مکـه و مـدیـنـه چشم ملائک حق جز شور و شادمانی چیزی دگـر نـدیـده در مکـه و مـدیـنـه یـزدان بر آسمان عـلـم و رسالت خود خـورشـیـد آفـریـده در مکـه و مـدیـنـه یک سو نبی اکرم یک سو امام صادق اینک ز ره رسیده در مکـه و مـدیـنـه از آن دو پیک رحمت عرش خدای رحمان حـمـد خـدا شـنـیـده در مکـه و مـدیـنـه با یک مرام و ایده حـق امشب آفـریده دو رهـبـر عـقـیـده در مکـه و مـدیـنـه از بس دلم هـوائی شد در هوای آن ها مــرغ دلــم پـریـده در مکـه و مـدیـنـه با سائـلان بگـوئـید دست کـرامت حق خوانی بزرگ چـیده در مکـه و مدینه خنده نشست بر لب تا ای وفائی از عرش گـفـتـنـد گـل دمـیـده در مکـه و مدیـنه
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
باران گرفت و سقف مدائن نشست كرد دنـدانـه هاى كـنگـره قـصد شكست كرد نورى به صحن معبد زردشتـیان رسید كـآتـشـكـده ز نـابـى آن نـور؛ مست كرد بــالا بــلــنــد آمــد و هــر ارتــفــاع را در زیـر پـا نهـاده و پایین و پـست كرد در هر دلى نشست و به شكلى ظهور داشت این گونه بود كآینه را خود پرست كرد وقتى سؤال كـردم از او خود اشاره اى در پـاسخـم به پـرسش روز الـست كرد حُسنش به غایت است و ظهورش قیامت است زیباترین هر آنچه كه زیباتر است كرد فـیـض مـقـدسـى و تـعــجـب نـمى كـنـم این چیزها كه هست، نگاه تو هست كرد
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت امام جعفر صادق علیه السلام
مـژده یــاران كه نـوبـهــار آمــد گـل و سـرو و سـمن به بـار آمد ابر رحمت در این خجسته بهار گـوهـر افـشان به كـوهـسـار آمد وه چه عـیدى كه در طـلـیـعۀ او عیـد قـرآن و دین نـمـایـان است عــیـد مـیــلاد جـعــفــر صــادق آن كه چـون آفـتـاب تـابـان است خـاتـم الانـبـیـاء كه خـاك درش سرمـه چـشـم اهل عـرفـان است ایـن دو مـیــلاد مـقــتـرن بـا هـم مورد بحث نـكـتـه سنجـان است دین و مذهب از این دو یافت رواج در دو قالب نهفـته یك جان است زیـن دو عـیـد بــزرگ ایــمـانـى تـاج فخـرى به فرق قـرآن است
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
خارم ولی به دامن، جاری بُوَد گـلابم پیش تو دور از تو، لـب تـشنه بین آبم خواهی ببر به دوزخ خواهی بخوان به جنّت پـیـوسته کن عـذابـم امّا مکـن جـوابـم من مستحق قهرم تو خوانده ای زمهرم در حـیـرتـم نـدانم بـیـدار یا که خـوابم مهرت گِـل سرشتم ذکرت گُـل بهـشتم در زیـر ســایـۀ تـو بـرتـر ز آفــتـابـم در پرده پـوشی تو از بس گـناه کردم ترسم که شعله خـیزد از پـردۀ حجابم شرمندگی و خجلت بالاترین عذاب است یارب دگـر مـسـوزان در آتـش عـذابم تو می کنی عنایت از لطف بی دریغت من می کـنم تـلافی با جـرم بی حـسابم در ملک هستیِ تو ناچـیـزتر ز هـیچـم در بحـر رحمت تو خـالی تر از حبابم محصول من گناه است پرونده ام سیاه است دزوخ به خـشم آید از خـواندن کـتـابم اعضای پیکرم را از یکدگر جـدا کن امـا جـدا مـگـردان از مِـهـرِ بـوتـرابم "میثم" بگو به عالم من روضه خوان آلم آل رســول از اول کـردنـد انـتـخــابـم
: امتیاز
|
 |
|
مناجات ماه رمضانی با خداوند کریم
عمر با غفلت گذشت و صرف قیل و قال شد روسیاهی قـسمت این عبد بد اقـبـال شد اعتقادم پیش رنگ دار دنیا رنگ باخت بنده ات تطمیع شد، غافل شد و اغفال شد در صدایم جوهره باقی نمانده؛ ای خدا! بد زبـانـی ام سبب شد که زبـانم لال شد قلب من گر چه به دست اشکهایم فتح شد با نگـاه سوی نامحرم، ز نـو اشغال شد ماه شعبان دست من کوتاه ماند از دامنت ماه شعبان قسمتم یک مشت سیب کال شد کــاش مـی گـفـتـنـد روز اول مــاه خــدا روی ماه یـوسف زهـرا هم استهلال شد با لب خشکـیده ام دادم سلامی بر حسین باز هم با روضه اش از روزه استقبال شد مـادری قامت خـمیده اشکهـایم را خرید دستگیرم روضه خوانِ روضۀ گودال شد
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
بندۀ نفسم شدم، سوز و نوایم رفت؛ رفت از نفس افتادم و حال دعـایم رفت؛ رفت غـفـلـتم توفیق توبه کردنم را بُرده است از قـنوتـم رَبَّنٰا إغْـفِـرْ لَـنٰـایم رفت؛ رفت بار من را آتش ناشکری ام سوزانده است از کـفم سرمایۀ روز جـزایم رفت؛ رفت عـبـد رسـوایـم؛ فـقط درد سر مولا شدم آبرویم پیش او وقتی حـیـایم رفت؛ رفت در سـحـرها خـلـوتـی با دلـستـانم داشتـم آن قدر بد کردم آخر از سرایم رفت؛ رفت سوی نامحرم نظر کردن سلاحم را گرفت برکت از این زندگی تا اشک هایم رفت؛ رفت دل خوشم "صحن دلم" وقف علی و فاطمه است گیرم اصلا جای دیگر دست و پایم رفت؛ رفت با پر و بال شکسته مرغ قـلبم هر سحر در پی فطرس که سوی مقتدایم رفت؛ رفت یاد کام تشنه اش یک عمر قلبم سوخت؛ سوخت زیر خـنجر دلبر درد آشنایم رفت؛ رفت زیر گرمای بیابان پیکرش شد زیر و رو روی نیزه رأس شاه سر جدایم رفت؛ رفت
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی و توسل به امام زمان عج الله تعالی فرجه
تا نـشـانـدنـد سـر سـفـرۀ احـسان، ما را راه دادند در این روضۀ رضوان، ما را یعنى از سمت سمـاوات، بشارت دادند! رمضـان مى دهـد آرامـش قـرآن، ما را كیست هر آینه در عرش، پر از آوازست؟ نیمه شب خوانده به دل، سورۀ انسان، ما را! فرصت عاشقى از جانب حق صادر شد! محو عشق است نماز شب جانان، ما را بـاز از مـأذنـه، گـلـبـانـگ وفـا مـى آیـد آه، بخشیده مگر حضرت سبحان، ما را! با نسیم سحر و عـطر ابوحـمـزه و اشك ابـر دل بُـرده در انـدیـشۀ بـاران، ما را چشم دل وقـت سحر منتظر دلدار است! كـاش پـایـان برسد روزۀ هجـران ما را
: امتیاز
|
 |
|
مناجات ماه رمضانی با خداوند کریم
جای خلوت کردن و بیتوته؛ جلوت میکنم پنبه ای در گوشم و یک ریز صحبت میکنم من خودم وضعم خراب است و گنه کارم ولی این و آن را دائـماً دارم نصیحت میکنم جای شـاکـر بودن و تسلیـم امر تو شدن تا بـلایـی می رسد فـوراً شکایت میکـنم تازه فـهـمـیـدم چرا سوزی ندارد ناله ام چونکه تهمت میزنم یا اینکه غیبت میکنم من خودم را میشناسم، رو نده گاهی بزن اینقدر بخشش نکن؛ دارم بدعادت میکنم سیّـئاتم را بدل کردی به خوبی ها، ولی جـای عـبـد تو شدن به تو خیانت میکنم کـربـلا رفـتـن برای من شده یک آرزو اربـعـیـنی قـسـمـتـم کن الـتماست میکنم قبه اش با مجلس اش فرقی ندارد؛ باطـناً بین روضه کربـلایش را زیارت میکنم دوستان من همه گریه کن و سینه زنـند من فـقـط با نـوکـران تو رفـاقـت میکنم لحـظـۀ افـطـار تا آب گـوارا می خـورم قـاتـلانش را هـزاران دفعه لعنت میکنم از عطش لبهای او مثل دو تکه چوب شد تا زمین افتاد دور خـیـمـه ها آشـوب شد
: امتیاز
|
 |
|
مناجات ماه رمضانی و روضه سیدالشهدا علیه السلام
از قــافــلـۀ عـشـق مـرا جــا نـگـذاریـد در مـوج بــلا یـکّـه و تـنـهـا نـگـذاریـد مـا را به شـهــیـدان بـرسـانـیـد دوبـاره بـر مـوج دلـم حـسـرت دریـا نـگـذارید ماهِ سحر و ذکر و ابوحمزه و توبه است در مـاه خــدا، دل سـرِ دنـیـا نـگـذاریـد هـنگامۀ توبه است، غـنیـمت شمریـدش هی تـوبـه از امـروز به فـردا نگـذارید غیر از در این خـانه کجـا روی بیاریم ما را به کـسی غـیـر عـلـی وا نگـذارید خـوب است سـر سـفـرۀ افـطار بـه یـادِ لـب هـای حـسـیـن آب گـوارا نـگـذارید این حرف، خودش روضۀ گودال حسین است ایـنـقـدر نـمـک بر دل زهـرا نـگـذارید آهسته تر ای لشکریان، فاطمه اینجاست اینگـونه روی حـنـجـره اش پا نگـذارید
: امتیاز
|
 |
|
رباعی های مناجاتی ماه مبارک رمضان
بـوی مـلـکـوت، بـوی عـرفـان آمد گلبانگ خوش رحیم و رحـمان آمد گل عطر فرشته منتشر شد در خاک ای دل شـدگـان! بـهــار قــرآن آمـد ***************** مـاه رمضان و شـوق شب بیـداری از بودنِ بی تو، هر نَـفـس بیـزاری تنگ است دلم برای «یارب! العفو» تـنـگ است خـدا دلـم برایـت، آری ***************** آمد رمضان، مُفـسّرِ «احسان» باش هـمـسایـۀ غـربـت تـهـیـدستـان باش در شهـر بساط عـشق را برپـا کـن در فـکـر دل شکـستـۀ انـسان بـاش ***************** آمد رمضان، هَلا! ز عـادت برخیز گـل کـرد سپـیـدۀ سـعـادت، برخـیز همپای سحـر، به سمت بیداری رو ای بندۀ تن! ز خواب غفلت برخیـز ***************** آمد رمضان و سفره‌ها رنگـیـن تـر دنیـا به مـذاق مـا و من شیـرین تـر از کـوچـه صـدای سـائـلـی مـی‌آیـد انگار شدست گوش‌مان سنگین تر! ***************** یک ماه اگرچه آب و نان شد تعطیل بر سفره، ضیافت دهان شد تعـطیل تـعـطـیـل نـشـد بـسـاط دنــیـا داری هر چند که دکۀ جهان شد تعـطیـل! ***************** درمکتب روزه، روی من پا بگذار بر جـلـوه فـروشی بـدن، پـا بگـذار از خواهش َنفس خود بزن بیرون تو بر فـرصت اهـرمن شدن پا بگـذار ***************** هرچند که روزه معرفت آواز است آیینۀ فطرت است و انسان ساز است شک نیست، فقط ریاضتی جسمانی ست وقتی که دهان نفسِ انسان باز است ***************** آمد رمضان و دست بابا خالی ست از شادی روزه، قلب سارا خالی ست شـرم ست نصیب سـفـرۀ مـا، زیرا افطار و سحر، ز نان و خرما خالی ست! ***************** ای کاش به راز عشق پی می‌بردیم در بندگی خـدا، مَحَـک می‌خوردیم مـاه رمـضـان به شـیـوۀ حـیـدر مـا انـدوه دلِ گـرسـنـه را می‌خـوردیـم! ***************** ما شـیـعـۀ حـیـدریم و غـافـل از او بر سـیـرۀ دیـگـریـم و غـافـل از او دنــیــا نَـسَـبـیـم و عـافـیـت آبــادیـم بـا نَـفـس بـرادریـم و غـافـل از او! ***************** حال دل خویش را کـمی بهـتـر کن ماه رمضان، به نان و خرما سر کن با غربت سـفـره‌های خـالی بنـشیـن افطار و سحر، به شیوۀ حـیـدر کن ***************** ماه رمضان، شروع « حّوِل حال » ست روی دل مـا، تـبـسّـمی از بـال ست هـمـبـال فـرشته‌ها شدن آسـان ست در ماه خدا، که سیب شیطان کال ست ***************** در فصل سحـر نشسته‌ام، خوشحالم از ظلمت تن گـسسته‌ام، خـوشحـالم آمـد رمـضـان و هـمـنـشـیـن نـورم از فـتـنـۀ َنفـس رستـه‌ام، خوشحـالم ***************** بی‌روی تو، ماه رمضانم ...؟ هرگز وارستگی از هر دو جهانم...؟ هرگز بــی‌جــلــوۀ آفــتــاب روی مــاهـت یک روز به روزه می‌توانم؟ هرگز! ***************** ماه رمضان، فروغ یک آغاز ست در آبـی آســمــان، پَـرِ پــرواز ست درهای زمین به روی شیطان بسته ست درهـای بـهـشـت، بازِ بـازِ باز ست ***************** آمـد رمـضـان و آســمـان آبـی شـد شب‌های زمین، دوباره مهـتابی شد هستی، به نماز عاشقی قامت بست عـالَـم، غـزل خـجـسـتـۀ نـابـی شـد ***************** مـاه رمـضـان و بـنـدگی یعـنی این آیـیـنـگـی و پـرنـدگـی، یـعـنـی این افطار و سحر کلاس آدم سازی ست برنامه و سبک زنـدگـی، یعنی این ***************** در پـرتـو روزه، بیکـران را دیدیم تـصویـر حـیـات جـاودان را دیـدیم از پـیـلـۀ تن چو سر بـرون آوردیم از روزن روزه، آسـمـان را دیـدیم ***************** بر مرکب روزه، تا فـراسو رفـتـیم با بـار گـنـاه، «رَبَّـنـا» گو رفـتـیـم در لـیــلـۀ قــدر، روسـیـاه و تـائـب سمت مـلـکـوت رحـمـت او رفـتـیم ***************** آمد رمـضـان و حـال خـوبـی دارم سـرسـبـزم و اعـتـدال خـوبـی دارم پـرواز، پــرنـده، بـال و پَـر، آزادی من مـطـمـئـنـم، خـیـال خـوبی دارم ***************** ماه رمضان، شوق سبکباری را ... از لـذّت نَـفسِ فـتـنه، بیزاری را... ای حضرت عشق! قسمت روحم کن شب‌هـای قـشـنگ قـدر، بیـداری را
: امتیاز
|
 |
|
مناجات رمضانی و توسل به سیدالشهدا
قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین خـدا به حـشـر ببخـشد گناه ما به حسین طـلـوع مـاه مـبـارک مـبـارکـش بـاشـد کسیکه روزۀ خود سازد ابتدا به حسین خـوشـا به روزۀ مـقـبـول روزه دارانی که ابتدا به حسین است و انتها به حسین اجابت ار طلبی بر دعای خویش بخوان به هر دعا که توانی خدای را به حسین سـلام باد بر آن روزه دار تـشـنـه لـبـی که آب نوشد و گوید سـلام ما به حسین شروع و آخر این ماه با زیـارت اوست چه عزت است که داده است کبریا به حسین زیـارتـش سـه شـب قــدر؛ لــذتــی دارد شب علی است ولی باید الـتجا به حسین خـدای عـالـمـیـان مـی دهـد جـوابـش را دهد سلام هر آنکس ز هر کجا به حسین نـمـا روایـت ابـن شـبـیـب را تـفـسـیــر زاشک صبح و شب حضرت رضا به حسین سه روز اگر تن او بود بر زمین؛ داده است فـضلیت سه شب قـدر را خدا به حسین تو ای خدای حسین و علی در این رمضان قبول کن همه طاعات شیعه را به حسین «مؤیّـد » از در این خانـه رو نـگـرداند قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی آمـدم بـا؛ روســیــاهـی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** تـا اوج فــلـک رســیــده؛ آه دل پُــر دردم جـز نا فـرمـانی یا الله؛ کار دیگـر نکـردم عمرم سر شد؛ در تباهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** پشت پا بر پیمان خوش؛ عهدی زدم واویلا تیری به قلب حضرت؛ مهدی زدم واویلا با هر جرم و؛ هر گناهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** ای در بی قـراری های؛ دل یـاد تو قـرارم جـز در کـاشـانـۀ تـو؛ جـای دیـگـر نـدارم بـی پـنـاهان؛ را پنـاهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** تو اَحـکـم الحـاکـمینی؛ تو غـفّـارُ الـذّنوبی تو اسمَع و السّامعـیـنی؛ تو ستّارُ العُـیـوبی من هستم و؛ این گمراهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی ***************************************************** اِغـفِـر ذُنـوبـی یـا الله؛ قَـسَـمَت دهـم تو را به حقّ آن آقـایی که؛ عـاشورا تک و تنهـا رو برو شد؛ با سپـاهی یــا الــهـی؛ یــا الـهــی یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی؛ یـا الـهـی
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو سائـلی وامـانده ام من بین غمها مانده ام من از شـهـیـدان خـدایـی ای خدا جامانده ام من یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی **************************************** احسان و جود و کرم عـادتُک الـهـی وَ رَبّـی من لِی غـیـرُک من کسی جز تو ندارم سر به خاکت میگذارم کـن مــرا آوارۀ خـود ای همه دار و نـدارم یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی **************************************** شده ام از گـنه خـوار و رُسـوا بـیـچـاره ام کــرده؛ حُـبّ دنـیـا یـاد تو رفـتـه ز یـادم ای حـبـیـبم ای مرادم غرق عُصیان آمدم من خود برس یا رب به دادم یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی؛ یا الهی یا الهی **************************************** یـا الـهـی، یـا کـریـم و یـا رب اغـفِـر ذُنـوبـی به حـقّ زیـنـب حـقّ آن بانوی خـسته قد خـمیده، دلشکـسته شـاهــد رأس بُــریـده نـافـله خـوان نـشـسته واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا؛ واغریبا واغریبا
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی عـبـد سر افـکـنـده مـنـم از گـنـه شـرمـنـده مـنـم لیکن از لطف و کرمت ای خــدا آکــنــده مــنــم گـذشتـه از حَـد شد؛ گـنـاه من اَلـعَـفـو ولی خـجـل هـستم؛ خـدایِ من اَلـعَـفـو گشته از دیدۀ دل؛ اشک خجالت روان خون کردم با گـنهـم؛ قـلب امام زمـان شکسته قلب و رو سیهم؛ ببین که من گم کرده رَهَم؛ رَهی نشانم ده بـده بـه راه خـود مَـدَدَم؛ بـرای تـرک فـعـل بـدم؛ خـودت تـوانـم ده ************************************ مهربان کن تو نظر؛ بر من و بر خرابیِ حالم آمـدم تـوبـه کـنـم؛ از گـنه و؛ بـدی اعـمـالم گــرچـه آلـــوده شــده ام مـن مُـحـبّ فـاطـمــه ام بـوده ام بـی مــایـه ولـی غرق شور و زمـزمه ام اگـر چـه نـزد تـو؛ هـمـیـشه رُسـوایـم فــدایــی عـشــقِ؛ عــلـی و زهــرایــم با داغ مرثـیـه ها؛ سیـنه بُوَد پُر شـرر می کنم آه و فـغـان؛ از غم دیـوار و در به یـاد یـاسِ گـشته کـبود؛ که در مـیـان آتـش دود؛ فـدای مـولا شد گل علی و سوز و شرر؛ هجوم خصم و ضربۀ در؛ شهیده زهرا شد
: امتیاز
|
 |
|
ذکر زمزمه ای مناجات با خدا
بهار دل شده خزان،دردام و از چشام بخوان نشسته ام یه بار دیگه،پا سفرۀ ماه رمضان خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* تو گیر و دار زندگی،عادی شده برام خطا با این همه رو سیاهی،بازم به من گفتی بیا ای خالق بنده نواز، میخوام که از تو دور نشم خیلی داره دیر میشه ها،یه کاری کن عوض بشم خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* ببین دارم داد میزنم، گـناه منو بیچاره کرد تو صحرای هوای نفس،دل من و آواره کرد ای که تویی به هر زمان، قرار قلب بی قرار گناهان این بنده رو، رو حساب جهلش بذار خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* به زیر بـار معصیت، قـد کـمان آمدم خـدا به محضرت یه بار دیگه، پشیمان آمدم خدا ببین پا سفرۀ دعا، اشکای این سیـنه زن و میگه میان گریه هاش،ببخش منو،ببخش منو خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* ای خالق آلاله ها، ببر من و یه شب حـرم از در خـانۀ حسین، کجـا رو دارم که برم آی عـاشـقـا مثل شما، این هـمۀ حـرف منِ فـقـط امید ما هـمین، گـریـه و سیـنـه زدنِ خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲) ******************************* مرثـیـه خـوانی کارمه، مثل تـمـام عالـمین میان گریه هی میگم،حسین حسین حسین حسین آقا شنیدم که یه روز،خون به دل شما شده میـان گـودال بـلا، سـر از تـنـت جـدا شده حسین حسین حسین حسین؛ حسین حسین حسین حسین (۲) ********************************* آقا شنیدم سرت رو، به روی نیـزه ها زدن با کعب نی حـرامی ها، بر تن بچه ها زدن بین زمین و آسمان،با اشک جاری از دو عین یه مادری ناله میزد،غریب مادر یا حسین حسین حسین حسین حسین؛ حسین حسین حسین حسین (۲)
: امتیاز
|
 |
|
مناجات با خدا
الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام نــدارم بـه جـز تـو پــنــاه دگــر بـیـا کن کرم بر نـگـردان نـظـر مـرا از در لـطف خود رد مکن ره تـوبـه بر ایـن گـدا سـدّ مکـن تو سنگم مزن گرچه من عاصیم نگر امشب از دست خود شاکیم تو مُـهـر خـمـوشـی مزن بر دلم کـه از آل طاهـا سـرشـتـی گـلـم اگـرچـه بـدم عــاشـق حــیــدرم گــــدای در خـــانــۀ کــــوثـــرم تو عـذرم پـذیـر و مرا کن قبول بـه حـق عـلـی و به جـان بـتـول
: امتیاز
|